مهدی شریفی نیک نفس درخصوص قراردادهای صادراتی صنایع پتروشیمی می گوید: چند وقت پیش هم مدیر برنامه ریزی و توسعه شرکت ملی صنایع پتروشیمی اعلام کرد برای 25 طرح‎ جدید صنعت پتروشیمی حدود 50 میلیارد دلار سرمایه گذاری خواهد شد. به نظر من اگر باقی این طرح ها و پروژه‌ها هم اعمال شود حدود 70، 80 میلیارد دلاری سرمایه گذاری نیاز است.

عضو هیات نمایندگان اتاق تهران ادامه داد: به این ترتیب برای راه اندازی و به نتیجه رسیدن این طرح‌ها قطعا به سرمایه گذاری خارجی نیاز است. اما باید شرایط را طوری فراهم کرد که بحث های قوانین و تسهیل کسب و کار خارجی ها و مسایل خوراک حل شود. البته که در شرایط فعلی مسایل قراردادهای خوراک حل شده است و نباید در این زمینه مشکلی وجود داشته باشد. بحثی که بیشتر مطرح می شود، مسایل تسهیل حضور صنایع و کسانی است که می خواهند وارد کشور شوند.

وی افزود: یکی از این راه های تسهیل کسب و کار و جذب سرمایه خارجی این است که بتوانیم در داخل کشور یک کنسرسیوم ایجاد کنیم و با توجه به تجربه‌های گذشته صنعت پتروشیمی مثل تاسیس مجمتع پتروشیمی ماهشهر و عسلویه بتوانیم با فاینانس های بانک های خارجی تامین نقدینگی کنیم و خودمان این پروژه ها را اجرا کنیم. البته این مساله هم با تمرکز بر صادرات کشور بود. به این ترتیب که محصولات پتروشیمی در قالب یک بازوی صادراتی بتوانند قراردادها و فاینانس ها را پوشش دهد. به هرحال باید توجه کرد که چون پتروشیمی ها در ایران در دست بخش خصوصی است، دولت نمی تواند و این مجوز را ندارد که ساورین گارانتی (Sovereign guarantee) بدهد. به این ترتیب باید سازوکاری ایجاد کنیم که بخش خصوصی بتواند منابع را جذب کند.  

عضو هیات نمایندگان اتاق تهران ادامه داد: براساس تجربه سنوات قبل هم می توانیم روی صادرات تمرکز کنیم. یعنی قراردادهای صادراتی با شرکت های بزرگ صادراتی را نزد بانک های خارجی و معتبر قرار دهیم و از محل آن بازپرداخت این فاینانس ها را تضمین کنیم. این روش، روش خوبی است و می تواند به این موضوع کمک زیادی کند. با توجه به 15 میلیارد دلار صادراتی که ایران در زمینه پتروشیمی دارد می تواند تا این میزان را به روش فاینانس بدست آورد.

نیک نفس افزود: به هرحال 50 میلیارد دلار عدد سنگینی است اما حداقل می توان با روش‌هایی 10، 20 میلیارد دلار را انجام داد و به نتیجه رساند. اما باید توجه کرد که این کار مستلزم یک همیاری و همکاری گروهی است. ولی متاسفانه با پراکندگی که در صنعت پتروشیمی کشور وجود دارد نمی شود چنین اقداماتی انجام داد.

وی ادامه داد: علاوه بر سرمایه گذاری در خود مجمتع های پتروشیمی، سرمایه گذاری در صنایع پایین دستی هم می تواند صورت بگیرد. صنایع پایین دستی هزینه های کمتر و قابلیت سرمایه گذاری زیادی دارند. به اعتقاد من بهترین روش این است که خود مجمتع های پتروشیمی با کسانی که در بخش خصوصی حضور دارند و علاقه مند به کار دراین صنایع پایین دستی هستند، مشارکت کنند. این مجتمع ها می توانند سهامی 30 تا 35 درصدی داشته باشند تا هم ذی نفع باشند و هم بتوانند خوراک مورد نیاز را برای بلندمدت تامین کنند. البته که صنایع پایین دستی می توانند از منابع خارجی هم کمک بگیرند اما با خود سرمایه گذاری داخلی و بانک ها و پتروشیمی ها می تواند حل شود.

منبع: اتاق تهران